కడిగిన గోడ - కెక్యూబ్ వర్మ

రావి ఆకు చివర వేలాడే నీటి బొట్టు
స్ఫటికత కనులకింత ఓదార్పునిస్తూ

మొనదేలిన గడ్డి పోచ
పచ్చగా వాన నీటిలో నిటారుగా ప్రతిఫలిస్తూ

తార్రోడ్డుపై నల్లగా నిగనిగలాడే
తడితనం రిక్షా టైరుపై మరకలా మెరుస్తూ

తడిచిన కాకి గూడు చేరలేక
దాగిన బ్రహ్మజెముడు పొద బయటపడేస్తూ

తడిచిన దేహంతో పరుగున
దూడ తల్లి పొదుగులో దాగిపోతూ

వాన కడిగిన ఈ జైలు గోడపై ఆకాశాన్నింత దోసిట్లో
పోసి పావురం బొమ్మ వేస్తూ....

27/08/2014 (11:38PM)

రుతుకవనాలు

ముందు రోజు రుతుపవనాలు చల్లిన కళ్ళాపికి
ఇంకా నిట్టూర్పులు విడుస్తున్న పృద్వి,
ఆక్సిజన్ అందక కూలబడ్డ చేపల రైతు చెమట
గాలిలో తేమ శాతాన్ని ఇంకా పెంచుతొంది.

ఫ్యాను రెక్కలు తోడుతున్న గాలి లోంచి
పెంచిన చార్జీలు పంపి శ్లాబు వెక్కిరించింది.,

ఈ రాత్రి తెలవారితే చాలనుకుంటూ
తీసిన తలుపుల్లోంచి వీధి దీపాల కాంతి
మూడు రోజుల నుంచి వస్తోందే మైనా! ఎక్కడా...
చిన్నగా చల్లగాలి తిరగ్గానే వచ్చింది

పట్టణంలో నీకేం పనని అడగ్గానే
కూజితాల రాగాల కులుకులు
పక్కింటి పసిబిడ్డ ఏడుపు ఆపగా
వాకిలో తిరుగుతున్న నా అరికాళ్ళ నిండా
కొల్లేరు కిక్కిస మేకల రంగు

మైనా! మైనా!
వర్షం ఎప్పుడు వస్తుందని అడిగితే
మానవా! మానవా!
తుఫాను పట్టినప్పుడని తుర్రుమంది....25.06.2014...28.06.2014.

నిన్న పొద్దున్న ఇక్కడ వాన కురిసింది

ఒంటరిగా పచ్చని గడ్డిమీద అందంగా పేర్చిన రాళ్లమీద
నీలి గడ్డి పూలమీద, మెత్తగా సాగిపోయే కార్లమీద, అప్పుడే వాలిన పక్షులరెక్కలమీద, వాన కురిసింది
అంతా నిశ్శబ్దంగా తెరలు తెరలుగా వాన ఒంటరిగా కురిసి వెళ్ళిపోయింది

అప్పుడే ఈ వాన నా దేశంలోని వానని గుర్తుకుకి తెచ్చింది వేడితో తల్లడిల్లిపోయే మనుషుల మీద
రాలే చినుకులు అపురూపం, ఎండిన భూమిని తడిపే వాన సంతోషం అందరిదీ హఠత్తుగా కురిసే వాన
చిత్రం గమ్మతైనది. గొడుగులు అవసరం ఎప్పుడు రాని వాన రాగానే చెట్లకిందికి పరుగెత్తే జనం,
నడుస్తూ వానకి దొరికి పోయి తడిసి పోయిన బట్టలతో సిగ్గుపడే జనం, బైక్ లమీద వానకి తడుస్తూ
కళ్లమీద జారే నీటి చినుకులతో ముఖాలని చిట్లించుకునే జనం, చిన్న వానకే పొంగి పొరలే నాలాలు
మురికి నీటి కాలువలు ఎంత సందడి ఎంత అల్లరి ..

ఇక్కడ మాత్రం ఒంటరిగా బిక్కు బిక్కుమని
కురిసి నా కళ్ళకి అందాన్ని ఇచ్చి వెళ్ళిపోయింది .......

మట్టి వాన- తిలక్ బొమ్మరాజు

నిన్న రాత్రి కురిసిన వర్షానికిఆరుబయటంతా ఒకటే మట్టి వాసనఎంత ఆపుదామన్నా గుండె పుటాల్లో జ్ఞాపకమై కూర్చుంది

పచ్చి ఆకులు ఒంటి నిండా తడిసిన తన్మయంలో ఓ తేనె పులకింత

అప్పుడో ఇప్పుడో అన్నట్టుగా తట్టి వెళ్ళే వసంతంలా ఓ పులకరింత

కారుమేఘాల మధ్య భళ్ళున ఓ శృతి మనసుకినసొంపుగా యదలోతుల్లో మరోవాటిక

రెక్కలు రాలిన పువ్వులెన్నో ఒంటరిదారి నిండా పరుచుకొనిఈవేళ తృప్తి చెందాయి ఈ వానకి

చీకటి ముసుగును అప్పుడే తొలగిస్తూ ఆకాశం ఇంకిన చినుకుల్ని రుచిచూపిస్తూ

దోసిళ్ళలో కాసిని ఇప్పుడే స్థిమితపడ్డాయి రహదారులన్ని కురచయిపోయాక

చిన్నప్పుడు వేసిన కాగితం పడవలు ఇంకా ఎక్కడో తిరుగాడుతున్నట్టుగా ఓ మధుర సంతకం ఈ వర్షంలో

మళ్ళా ఎప్పుడో గగనాన మేఘమధనంనా కళ్ళలో కొట్ల విత్తనాలు మొలకెత్తడానికి ఎదురు చూస్తూ

http://myblacksand.blogspot.in/2014/06/blog-post_23.html

మృదువర్షధార…సారా టీజ్డేల్, అమెరికను ||by NS Murty||

ఓ రోజు వస్తుంది... సన్నని ధారలుగా వర్షం పడుతుంటే

నేల కమ్మని వాసనలేస్తుంటుంది,

పిచ్చుకలు కిచకిచలాడుతూ చక్కర్లు కొడుతుంటాయి;

రాత్రుళ్ళు చెరువులలో కప్పలు బెకబెకలాడుతుంటాయి;

పిచ్చిగా మొలిచిన అడవిరేగు పూలుతెల్లగా గాలికి వణుకుతుంటాయి

క్రిందకి వాలిన సరిహద్దు తీగలపై

ఎర్రని రెక్కల రాబిన్ లు ప్రేమసరాగాలాడుకుంటుంటాయి;

ఒక్కదానికీ యుద్ధం గురించి ఎరుక ఉండదు,

ఒక్కదానికీ యుద్ధం ఎప్పుడు అంతమయిందో పట్టదు.

చెట్టుకిగాని, పిట్టకిగాని బాధ ఉండదు

మానవజాతి సమూలంగా నాశనమయిందే అని.

సూర్యోదయంతోనే మేల్కొన్న వసంతం సయితం

మనం అక్కడలేమన్న విషయాన్ని ఏమాత్రం గుర్తించదు.

.

సారా టీజ్డేల్

(August 8, 1884 – January 29, 1933)

అమెరికను.

. 

There will come soft rains

.

There will come soft rains and the smell of the ground

and swallows circling with their shimmering sound;

And frogs in the pools singing at night

and wild plum-trees in tremulous white;

Robins will wear their feathery fire

whistling their whims on a low fence-wire;

And not one will know of the war, not one

will care at last when it is done.

No one would mind, neither bird nor tree

If mankind perished utterly;

And Spring, herself, when she woke at dawn

would scarcely notice that we were gone

.

వానలోకం

ఊహించనిరోజున ప్రియమైనవ్యక్తి ఎవరో నీ గుమ్మంలో నిలబడినట్టు

ఈ వేసవి ఉదయం లేచేసరికి నీ ఇంటిచుట్టూ వానపంజరం

చెట్ల ఆకులమీద వాన, కొమ్మలమీద వాన,
వాన నీటిమీద వాన, నీటిలోని ప్రతిబింబాలమీద వాన

వాననెమలి నీ ఇంటిచుట్టూ పురివిప్పి తిరుగుతున్నపుడు
నీ ఇల్లు అరణ్యంలో వున్నట్లూ
సరిహద్దులులేని మరోలోకంలోకి నువ్వు ప్రవాసం వెళ్ళినట్లూ వుంటుంది

మూగవెలుతురులో మునిగిన ప్రపంచం ఇప్పుడు
ఆటలన్నీ కట్టిపెట్టి వానధ్యానంలోకి తనని కోల్పోతుంది కాసేపు

జీవితమంటే నీ మనోలోకాల గోల కాదని
వెళ్ళిపోతున్న ఆకాశాన్ని కన్నార్పక చూడమనీ
చెప్పీ, చెప్పీ విసుగు పుట్టినట్టు
చల్లని చినుకై చరిచి నీకంటిన నల్లని కాలాన్ని కడుగుతుంది వాన

నువ్వు మనిషిలా రాకపోయి వుంటే వానవై పుట్టేవాడివనుకొంటాను
బహుశా, లోకపు ఏ కొలతలోనో నువ్వొక వానవయ్యే వుంటావు
లేకుంటే వాన కురిసినపుడల్లా
నీకు దిగులు ముసురుకొన్న చల్లని సంతోషం ఎందుకు కలుగుతోంది

__________________________
ప్రచురణ: ఆదివారం ఆంధ్రజ్యోతి 22.6.14

A RAINY DAY - Cheran Rudhramoorthy

Do you remember
that rainy day?
It began with yellow sunshine,
that evening,
and ended with rain.
You rode your bicycle beside me,
some distance apart,
but our shadows, for some reason,
moved along side us, entwined,
as the sky darkened
and the dust died away
the boundless rain.
We sheltered from the rain
in a hut nearby, and wiped our faces;
our hands were dripping
Do you remember
that rainy day?
Sodden with rain, the ink running,
our lecture notes
were never to be re-written.
Hurtling through palmyra palms,
beating down the portia leaves
the wind that day joined the very sea.
And how it rained!
You beside me,
a dampness filling the hut.
Through the dense, sobbing darkness of the rain
in a single line, lightning
wanders the sky, vanishes.

A lightning-streak, you exclaim,
but it's gone when I look again.
As we wait for the next one,
thunder roars.

Upon your rain-streaked face
a single strand of wet hair
falls to your neck;
a lamb gone astray.

The rain slows to a steady drizzle;
we return to our journey
along the street.
Human devils will stare at as
their gaze falling like arrows
like spears piercing through us.
Yet the street shatters and falls away
when we are beside each other.

Once more, the drizzle;
you and I, side by side, sheltered
beneath the darkness of rain-clouds.

Do you remember
that rainy day?

****

courtesy : Kuppli Padma