A poem for today:-వాడ్రేవు చినవీరభద్రుడు

ఒక ఉర్దూమహాకవి గుండెచప్పుడులాగా
రాత్రంతా వాన. నిద్రపట్టనివ్వని ప్రేమతో
మీర్ విలపిస్తే, మరీ అంత బిగ్గరగా
ఏడవాలా అనే పొరుగువాడి సణుగుడు.

ఒకే ఒక్క తంత్రిమీద జీవితకాలరక్తినీ
విరక్తినీ సాధనచేస్తున్న నిర్విరామధ్వని,
పల్లెల్లో అపరాహ్ణాల తీరికలో గృహిణులు
ఒకరికొకరు నోరారావెళ్ళబోసుకునే సొద

వరిమొలకలు ఊడ్చినతరువాత రైతుకి
వానతోతప్ప మరిదేంతోనూ పనిలేనట్టే,
నాతో తప్ప మరిదేంతోనూ పనిలేనట్టు
నా కిటికీపక్క రాత్రంతా వ్యాకులరాగం

వాడ్రేవు చినవీరభద్రుడు

ఏ రాత్రిమధ్యనో దేహాంగాల్లోంచి ప్రేమ పొంగినట్టు
వాన. తెల్లవారేవేళల్లో ఏటిఒడ్డున అడవిదున్నలు
నీళ్ళుతాగుతున్న చప్పుడు, కొంత సాధుత్వం
కొంత పశుత్వం. కొంతదాహం, కొంత దుస్తరం.

నిన్ను నువ్వెంత సముదాయించుకున్నా తీరని
కోరిక ఒకటి పాదరసం చుక్కలాగా రక్తనాళాల్లో
సరసర సాగుతున్న సవ్వడి. ఎన్ని తీర్మానాలు
చేసుకున్నా, ఒక్కవాన చాలు చెరిపెయ్యడానికి.

ఏ కొండదారుల్లోనో వానపడుతున్నరాత్రి ఒకడివీ
కారులో ప్రయాణిస్తున్నట్టు నీ దేహంలో నువ్వు
ఇరుక్కుపోయావు,ఆగలేవు, ముందుకి పోలేవు
అలాగని తలుపుతెరుచుకుని బయటకి రాలేవు.
----------------16.8.2013

వాన - వాడ్రేవు చినవీరభద్రుడు

ఒక్కసారిగా తెలిసొచ్చింది నీకు, రాత్రంతా
వాన ఫోన్ చేస్తూనేవుందని, నువ్వు సైలెంట్
మోడ్ లో ఉండిపోయావని. నిస్సహాయంగా
తడుస్తున్నవి గోడలు,మేడలు,వీథులు,వైర్లు.

అడివిలో మిగలముగ్గిన తాటిపండ్ల లాగా ఆమె
వక్షోజాలు నిన్నుక్కిరిబిక్కిరిచేస్తున్నాయి. ఈ
నగరంలానే నీ హృదయం కూడా ఒక పొలం
కాలేకపోయిందని నీకిప్పుడిప్పుడే తెలుస్తున్నది.

మింటినీ మంటినీ చుట్టబెట్టినట్టు నీక్కూడా
మేఘంలాంటి ఒక వస్త్రంకావాలి, బహుశా
వస్త్రం వదిలిపెట్టి నువ్వొక మేఘం కావాలి,
నీకూ వర్షానికీ మధ్య గోడ బద్దలు కావాలి.

-------------------------------------8.8.2013

వాడ్రేవు చినవీరభద్రుడు

నా చిన్నప్పుడు మా ఊళ్ళో వైశాఖమాసపు రోజులు చాలా చిత్రంగా ఉండేవి. మధ్యాహ్నందాకా ఎండ మండిపోయేది. ఉన్నట్టుండి కృష్ణమేఘాలు ఆకాశమంతా ఆవరించి వేసవివాన లోకాన్ని తడిపిపొయ్యేది. ఊరూ, అడివీ, కొండలూ మెత్తబడిపోయేవి. సాయంకాలానికి పడమటి ఆకాశం మీద ప్రకాశవంతమైన రంగుపరుచుకునేది. రాత్రికాగానే శుభ్రమైన వెన్నెల పరిమళంలాగా వ్యాపించేది. ఆ సుమనోహరమైన రంగుల్ని పట్టుకోవడానికి నా జీవితమంతా ప్రయత్నిస్తున్నానుగాని ఆ విద్య చాతకావడం లేదు. కాని ప్రాచీన చీనాకవులకి ఆ కౌశల్యం తెలుసనిపిస్తుంది. అందుకని ప్రతి వేసవిలోనూ వాళ్ళను మళ్ళా మళ్ళా చదవకుండా ఉండలేను.

నిన్నసాయకాలం నగరాన్ని తడిపేసినవాన నాకు ప్రాచీన చీనాకవిశ్రేష్టుడు దు-ఫు (712-770) రాసిన కవితని గుర్తుతెచ్చింది. 'చక్కటి వానకు తెలుసు ఎప్పుడు కురవాలో 'అంటాడాయన.

చూడండి ఈ కవిత:


ఒక వసంతకాలపు రాత్రి వానని స్వాగతిస్తూ

చక్కటివానకి తెలుసు ఎప్పుడు కురవాలో
వసంతం నిండుగా వికసించినప్పుడు వస్తుందది

గాల్లోంచి పొంచివస్తుంది, రాత్రిలో ఒదిగివస్తుంది
చప్పుడుచెయ్యకుండా ప్రతిఒక్కటీ మెత్తబరుస్తుంది

నల్లని అడవి, నల్లని దారులు, నల్లమబ్బులు
నదిమీద పడవలో మినుకుమనే ఒంటరిదివ్వె

తెల్లవారుతూనే చుట్టూ ఎర్రటి ఎరుపు,చిత్తడి
పూలగుట్టల్లో మునిగిపోయిన రాజధాని.



30.5.2013